Joe McKenna the Sequel

De shoot met Joe leek een herhaling van Sinterklaasavond 1993: één grote opeenstapeling van materialistisch geluk. De oogst bleek nog uitbundiger te zijn dan ik had durven hopen. Rekken vol Rodarte, Azzedine Alaïa, Ann Demeulemeester, Prada, Gareth Pugh, Louis Vuitton, Nina Ricci en nog veel meer redenen tot algehele euforie, sierden de steriele witte ruimte. Zelfs de weinig levensvatbare, volslagen ridicule Nina Ricci schoenen, waarvan ik vermoedde dat ze stiekem helemaal niet bestonden, waren nog geen twee weken na presentatie op de Parijse Fashion Week gewoon binnen handbereik:


Helaas geen pepernoten en chocoladeletters op 22 maart j.l. maar dankzij het megabudget dat was uitgetrokken voor deze shoot, was de catering nogal memorabel. Eindeloze stromen zalm, bagels, fruitsalades, pasta's, appeltaarten, chocoladekoekjes, etc, werden aangevoerd en even was mijn leven compleet. (Dit is overigens de laatste keer dat ik een stukje over eten tik, want voor ik het weet hangt vader Wouters weer aan de lijn met grote zorgen rondom het aantal calorieën dat ik dagelijkse tot me neem. Geen ode aan de Reese's Peanut Butter Cups in ABAB-rijm dus.)


Een bescheiden deceptie: het kappersteam had zich met zoveel enthousiasme uitgeleefd op de modellen (o.a. Hannelore K. en Irina K.) dat fotograaf David S. uiteindelijk alleen maar portretten heeft geschoten (heel mooie, dat dan weer wel) en de kilo's kleding en accessoires die Joe's rechterhand Tony (een superadorabel jong uit Londen) na wekenlang heen en weer gemail had weten te bemachtigen, werden vrijwel niet gebruikt.


Mijn Sinterklaasgevoel verdween toen ik na de shoot, de Nina Ricci schoenen ongebruikt en voor een fortuin terug naar Parijs stuurde. Maar o! Het was leuk.