Een bescheiden antropologische beschouwing op New Yorkers

Ik begin de verschillen tussen New Yorkers en Nederlanders te ontdekken.

1. De quasi-enge mannen die hun levens doorbrengen op straathoeken roepen hier niet 'Psssssst, pssssst, meisje, meisje!' maar keurig 'May God bless you, beautiful!'
2. In winkels is het me al meerdere malen gebeurd dat een vrouwtje me plotseling aanklampte en vroeg: 'Denk je dat dit paar hierbij past?' terwijl ze me een paar schoenen en een jurkje onder de neus drukte.
3. Straatmuzikanten die hier de metrostations sieren, zouden in Nederland met gemak alle Idol/Popstars/X-Factor programma's winnen.
4. Hoewel ik Nederlanders in de trein vaak complete driegangenmenu's (van de FEBO, dat dan weer wel (o, trouwens, kan iemand me wat frikandellen met mayonaise opsturen?)) zie nuttigen, heb ik uit alle starende blikken afgeleid dat het hier blijkbaar niet zo geaccepteerd is om je ontbijt in de coupé te nuttigen.
5. Mensen kunnen hier uren praten over Chris Brown en Rihanna, op heel serieuze toon. Mochten Pauw & Witteman New Yorkers zijn, dan hadden ze er een complete aflevering aan gewijd.
6. Het grappigste is dat het hier geoorloofd is jezelf een schrijver/schilder/fotograaf te noemen, ondanks dat je nog nooit een cent betaald hebt gekregen voor je typsels/doeken/kiekjes. Een kleine greep uit mijn conversaties met 'artists':

‘Hi, I’m Steven, nice to meet you. I’m a painter, I have shitty day job too, but that’s only because of recession.’

‘My name is Alyssa. I’m kind of in between jobs, but that’s actuallly a good thing. Now I can fully focus on my art.’

‘Hey, I’m Brendan and I’m a writer! What I write? You know, just stuff for myself. Nice to meet you, honey!’

Iedereen komt naar New York met de grootste dromen, die in hun hoofd overigens al lang zijn uitgekomen. Maar dat is eigenlijk alleen maar leuk, want ik ben natuurlijk ook niet naar New York gekomen om de vegetatie in en om Bushwick eens nader te inspecteren.