Doei!

Over veertig minuten vertrek ik naar het vliegveld en ik wil graag nog even doei zeggen tegen alle immens aardige mensen van V; van Fat Baby tot onze hoogegaafde, supercynische, ex-modelzijnde receptionist, tegen het mooie witte kantoor, tegen Soho, tegen afhaalkoffie, tegen alle boekwinkels en vooral Strand, tegen de deli's op elke straathoek, tegen news stands, tegen tomeloze beleefdheid, tegen het mooiste huis van de wereld of anders minstens Brooklyn en al diens (ex-)bewoners, tegen de metro, tegen de vermakelijke ratten in de metro, tegen onverstaanbare taxichauffeurs die je toch altijd brengen waar je zijn wilt, tegen Brooklyn, tegen alle parken, tegen mijn bananawalnutmuffinvriendin, tegen het voedsel van de Chinese zusters van de overkant die me altijd uitlachen in het Chinees, tegen de hele dag wandelen en alle kapotte schoenen die ik daaraan heb overgehouden, tegen Orbit kauwgom, tegen alle 9320387 Reese's producten, tegen alle mooie kleren die onze Fashion Closet instromen, tegen de leukheid van mode, tegen Openings Ceremony, tegen WholeFoods, tegen Antique Garage @25th, tegen stinkberoemde mensen tegenkomen op willekeurige straathoeken, tegen dollars, tegen grootse dromen (doei Amerian Dream! Hoi doemaarnormaaldandoejealgekgenoeg), tegen alle mooie gebouwen groot en klein, tegen alle mannen met baarden, tegen zonder cynisme 'OMG, that's amazing!' kunnen zeggen, tegen alle ziek geweldige musea en galleries, tegen elke avond tachtig feestjes om uit te kiezen, tegen de rest van de dingen die ik ben vergeten want ik moet nu nog gauw even stofzuigen. Doei!

Week Twaalf

Oftewel mijn allerlaatste week bij V. Meuh.

Maandag was een mooie laatste maandag, aangezien ik de hele dag in het belachelijk zonnige Corona Park in Queens (jawel, de wijk van de swine flu, ik was in tegenstelling tot best veel gekke aziaten hier in NY, maskerloos, dus wellicht moet ik volgende week in quarantaine) doorbracht, voor twee fotoshoots. Mijn zelfgeknutselde hoedjes floreerden tussen de bloesembomen en ook de Missoni-outfits waren om je eerstgeborene voor in te ruilen.

Lewis en ik in actie achter de schermen.




De rest van de week heb ik met een gemiddelde van vijftig verzonden mailtjes per dag voor honderdduizenden dollars aan kleding en sieraden binnengesleept voor een grote shoot met stylist en tevens held Nicola. De meest legendarische kledingstukken werden het kantoor binnengebracht en professioneel als we zijn, propten we onze logge lichamen in de voor modellen gemaakte pakjes.


Shawn met Alexander McQueen op zijn hoofd:

Ik in Preen:

Ronald met Louis Vuitton om zijn nek:


Vrijdag was het dan zover. De allerlaatse dag op 11 Mercer Street. Catherine en Yuki hadden taartjes voor Lewis (het was ook zijn laatste dag) en mij gekocht! Jeej!

'Bye!' zegt Lewis hier. Maar dan in het Liverpools, dus 'boi!'

Taartjes!


Maar gelukkig is het nog niet helemaal afgelopen, want zondag en maandag mag ik de ganse dag assisteren op de bovengenoemde megashoot met onder andere Adriana Lima (die je ongetwijfeld kent van de posters boven je broers bed). Dubbeljeej!

Vrijdagavond om 23:30 verlaat ik het beloofde land na negentig dagen avontuur. Bah.

I <3 Bryant Park

5xV

Oja, over twee weken ben ik dus alweer in Nederland. Ik hoef nog maar één week te werken, ofwel vijf miezerige daagjes. De afgelopen week heb ik bij V onder andere veel tijd gestoken in het knippen/plakken/naaien van head pieces (ik weet geen ander woord, het zijn nogal ondefiniëerbare dingen die je op je hoofd moet zetten) die aanstaande maandag in een shoot gebruikt gaan worden en waar ik stiekem best een beetje trots op ben.

Het is hier veel te leuk om weg te gaan!

Jeeeej!

Zaterdag 25 april was een bijzonder goede dag en niet alleen in de geschiedenis der New Yorkse meteorologie (het was na heel veel regen zomaar opeens 30 graden, celcius!), maar ook in de geschiedenis van mezelf in New York. Ik begon de dag met het Guggenheim, dat helaas nogal leeg was vanwege verbouwingen. Maar daarna werd het feest in Central Park, want Amsterdammer Jan (ook te vinden op foto's van het huisfeestje) is weer in town om herenigd te worden met de vorige keer gevonden liefde van zijn leven en dus besloten we naar Central Park te gaan om al dit moois te vieren met heel veel eten en drinken:









Eva kwam ook langs en nam Zac Efron mee (zie foto), die ons inspireerde om 's avonds 17 Again te gaan zien in een fantastische megabioscoop en sindsdien sluit ik me niet zonder schaamte aan bij het gedachtengoed van het gemiddelde veertienjarige meisje: ik wil met hem trouwen.

Laundromat @ Broadway

De meest poëtische plek in New York is waarschijnlijk de vierentwintig uur per dag geöpende Laundromat bij mij om de hoek, waar ik slechts wanneer zelfs mijn lelijkste onderbroeken op zijn voor $1.75 een wasje draai, vergezeld door 51 wasmachines, 68 drogers en altijd minstens 10 krijsende Spaanse vrouwen en hun losgeslagen nageslacht.

Week 10 in hoogtepunten

- Een post-Paasfeestje (op Tweede Paasdag, maar daar doen ze hier niet aan) op ons dak, met marshmellows in het vuur!
- Met Lewis, Alyssa en haar vriendje Lee naar de film Valentino, The Last Emperor, een documentaire over modeontwerper Valentino. Ondanks de slechtste plaatsen in de geschiedenis van mijn bioscoopbezoeken en de bijbehorende nekkramp was het toch intens leuk. Ik had nooit verwacht zó hard te kunnen lachen en zó ontroerd te raken door een man wiens hoofd zoveel gelijkenis vertoont met een sinaasappel. Gaat die film zien, ook als je niet van mode houdt!
- Turks eten met Eva.
- Compleet onverwacht trof ik een verrekt goede band vol knappe baardmannen aan in mijn bloedeigen huis. Door de lichtshow en de hoeveelheid mensen leek de derde verdieping opeens verdacht veel op de kleine zaal van Paradiso.
- Met de full-time interns en bazin Catherine naar het huisje van andere baas Yuki voor wijn en heel veel spannende moderoddels. Vervolgens met kopietjes van mijn paspoort waarin 1988 vakkundig is veranderd in 1987 naar een afgrijselijke gaybar, maar desalniettemin een superleuke nacht.

11 Mercer St.

Verreweg de meeste New York minutes heb ik doorgebracht op 11 Mercer Street in het lieftallige Soho: het V kantoor. Elke vrijdag komt er een mannetje met een pot verf om ervoor te zorgen dat de hoeveelheid wit in het kantoor op 100% blijft. Elke vrijdag.

Deze foto's zijn gemaakt op een rustige dag, toen er maar weinig wonderbaarlijke kledingstukken in onze kast te vinden waren. De afgebeelde personen zijn Carly en Lewis uit Londen (de twee full-timers) en New Yorker Alyssa (oké, oorspronkelijk Koreaanse). Het grootste en mooiste deel van het kantoor waar alle redacteuren aan hun Mac's gekluisterd zitten staat helaas niet op de kiek, want ik geloof dat ik eigenlijk helemaal geen foto's mag maken.

The Official Flowerbomb Ban

Medestagiaire Carly en ik rieken maar al te graag naar bloemetjes en hebben het in de rondte spuiten van Flowerbomb (het parfum Viktor & Rolf, woehoe Arnhem! Arnhem!) inmiddels tot een kunst verheven. De rest van het kantoor deelt onze liefde niet bepaald, en sinds vorige week een belangrijke meeting moest worden onderbroken omdat de Flowerbomb-walm niet langer te harden was, heerst er een officieel verbod op het gebruik van Flowerbomb binnen kantoortijden. Zie hier onze protestposter:

Week 9

Na alle commotie in Ellery Street, ging het er in het V kantoor verrassend vredig aan toe. Er waren deze week maar twee shoots gepland en dus kwam het regelmatig voor dat we om vier uur ons heil maar zochten in Facebook. Daarbij was er ook nog eens een nieuwe full-time intern binnengehaald: Lewis uit Liverpool. Trefwoorden: klein, koddig, vrolijk en onverstaanbaar.

Op dinsdag mochten we vroeg naar huis en besloot ik als laatste inwoner van New York de Topshop maar eens te bezoeken. Al wekenlang is heel de stad (en vooral de V-redactie) in de ban van het overprijsde H&M-garnituur dat sinds donderdag 2 april ein-de-lijk in New York verkrijgbaar is. Na slechts een half uur in de rij te hebben gestaan (het was daluur!) mochten ik eindelijk naar binnen. Natuurlijk kocht ik niks, maar door megasupermodel Chanel Iman's intens magere aanwezigheid werd het toch een geslaagde trip.

Verder heb ik met collega Alyssa en haar vrienden de film Tokyo! gezien en dat zouden meer mensen moeten doen. Vrijdagavond heb ik een feestje in een galerie voor jonge Bushwickse kunstenaars bezocht, alwaar de wijn slechts $1 kostte en de DJ lampjes in zijn veters had.

Ik kan wel eindeloos blijven opsommen wat voor leuke dingen ik hier doe, zoals wekelijks urenlang struinen door 's werelds mooiste boekwinkels, maar het lijkt wel alsof er hier alleen maar leuke dingen bestaan en dat zou dit blog weer wat langdradig maken. Alleen de Antique Garage wil ik nog even noemen. Ik kom supervaak in deze kolossale rommelmarkt die twee verdiepingen van een parkeergarage beslaat en ze hebben de mooiste antieke spulletjes die ik OOIT heb gevonden en alle verkopers zijn lieve oude mannetjes/vrouwtjes die intens veel houden van elke vergeelde foto of antieke ring die ze verkopen.



Tot zover alweer de negende week in New York, de mooiste stad van de wereld.

Vreest niet, moeders!

Het leven in Bushwick is over het algemeen zeer rooskleurig. De gangsters lachen vriendelijk van hoi, de betaalbare appartementen beslaan zoveel meer vierkante meters dan het Manhattanse gemiddelde (=de oppervlakte van een tweepersoonsmatras) en de Chinees is spotgoedkoop. Maar zo nu en dan komt het Brooklyn van alle vooroordelen toch even bovendrijven. Zoals bijvoorbeeld afgelopen maandag.

Maandagavond hadden we namelijk een 'shooting down the block'. Een nog onbekende persoon werd neergeschoten door de politie en om die reden stond de hele straat vol met busjes volgehangen met satellietschotels, cameraploegen van EyewitnessTV en kilometers geel lint. En het spannendste: de rechercheurs die er precies zo uitzagen als ik altijd al hoopte (dik, in lange trenchcoats met daarop kitscherige insignes, en dit als hun favoriete pose:).
Ik werd maarliefst drie keer verhoord en vertelde telkens keurig dat ik pas om 22:00 was thuisgekomen en niks had gezien of gehoord. Tot mijn eigen spijt was ik bepaald niet de ontbrekende sleutel in het onderzoek, maar spannend was het evenwel.

De volgende dag floten de vogels en de als Vrijheidsbeeld verklede neger weer gewoon zoals het hoort.

Huis!

Na een gezellige doch 60-urige werkweek heb ik me op zaterdagmiddag (na een 12-urige slaapsessie en een barre tocht in pyjama naar de 99cent-winkel voor ontbijt) gestort op de ontelbare gallerietjes rondom 24th Street in Chelsea en vond ik zowaar misschien wel mijn nieuwe lievelings kunstenaar: Tony Oursler. Eigenlijk kwam ik naar die buurt voor een 'spectaculaire openingsreceptie' van KKK (Jeff Koons, Terence Koh en Mike Kelley) in gallerie Mary Boone, maar dat bleek een zaaltje met vijf nogal willekeurige voorwerpen plus wat pretentieuze types in zwarte kleren en in de hoek een mevrouw met een grote camera die wanhopig poogde het lullige tafereeltje zo bruisend mogelijk vast te leggen.

3xR.I.P.

Als je New York op TV ziet, zie je toch altijd van die onsympathieke zakenmannetjes met grote vaart en aktekoffers over Fifth Avenue sjezen? Nou, die haal ik tegenwoordig met gemak in.

Het resultaat, drie paar kapotte schoenen :(

Zomaar drie foto's die ik niemand wilde onthouden:

Met Ronald naar BBQ Dallas, een 'restaurant' op 42nd Street met uit hout gekerfde cowboypaarden aan de muur, R&B-muziek en dit gastronomische geschenk: sticky wings en fries.
(Mijn macriobiotische hippiehuisgenoten deden heel hard 'bleuhhhh' toen ik ze hierover vertelde, waarna ze hun tanden weer in de zwarte-bonen-met-gras-salade zetten.) Bijvoorbeeld hier in onze woonkamer: <3

Het Brooklyn Musuem <3: