Chance painting!

De toch al zo tomeloze creativiteit van mijn huisgenoten heeft een nieuw hoogtepunt bereikt. Maria, die graag enorm gedetailleerde verhalen vertelt die gerust een hele avond in beslag nemen en het overigens nooit aflaten me te boeien, had haar grote makker Johnny en diens beste vriend Chris uitgenodigd voor een avondje chance painting.

Vlnr: Maria (zonder benen?), Johnny en Chris.

Toevalsschilderen is een bezigheid die alleen Amerikanen serieus kunnen nemen en de benodigdheden zijn als volgt. Men neme twee verfdoeken, zo veel mogelijk verf en kwasten en alles wat je nog meer op een schilderij zou willen lijmen (suiker, kaarsvet, krasloten, etc.). Vervolgens maak je een rooster met daarin cijfers die een aantal seconden aan geven. De spelers gooien om de beurt een muntje op dit rooster en mocht het belanden op 45 met de kop omhoog, dan betekent dit dat je 45 seconden de tijd hebt om je artistieke gaves te botvieren op een van de nog onbevlekte doeken. Het is verboden commentaar te leveren op elkanders bijdragen, maar er korte metten mee maken middels een dikke klodder zwarte verf is wel toegestaan.

(Vreest niet, de middelste is slechts het palet.)

Hoe later het werd, hoe voller de doeken raakten en het uiteindelijke resultaat was uiteraard mateloos lelijk. Het was een goede avond.