3xR.I.P.

Als je New York op TV ziet, zie je toch altijd van die onsympathieke zakenmannetjes met grote vaart en aktekoffers over Fifth Avenue sjezen? Nou, die haal ik tegenwoordig met gemak in.

Het resultaat, drie paar kapotte schoenen :(

Zomaar drie foto's die ik niemand wilde onthouden:

Met Ronald naar BBQ Dallas, een 'restaurant' op 42nd Street met uit hout gekerfde cowboypaarden aan de muur, R&B-muziek en dit gastronomische geschenk: sticky wings en fries.
(Mijn macriobiotische hippiehuisgenoten deden heel hard 'bleuhhhh' toen ik ze hierover vertelde, waarna ze hun tanden weer in de zwarte-bonen-met-gras-salade zetten.) Bijvoorbeeld hier in onze woonkamer: <3

Het Brooklyn Musuem <3:

Ja, shit, je hebt me betrapt, ik ben inderdaad het Empire State Building, ik hoop maar dat grote zonnebrillen snel weer in de mode komen.

Heel vroeger heette Bushwick (mijn wijk in Brooklyn, aka Breuckelen) nog op z'n Oud-Hollandsch Boswijck. Tegenwoordig is het overgrote deel geconfisqueerd door Spanish people die opvallend besnord, maar bovenal nogal klein zijn en stijl achterover kukelen wanneer ze een Nederlander in hun (overig best wel bosloze) wijk aantreffen. Vanaf hun dwergenperspectief blijkt mijn gezonde Hollandse fysiek kolossale proporties te hebben aangenomen en de opmerkingen daarover vliegen me dan ook om de oren. Om de ernst van de zaak te benadrukken, heb ik een gezellig turfschemaatje van de populairste opmerkingen gemaakt:

'Ola mami, is it cold up there?': |||
'Are you the Empire State Building, or what?': ||
'Grando! Grando!': |||||||
'What are you, the Statue of Liberty?!': |
'You tall, mami, you really tall!: ||||||||||

Als iemand iets heel gevats weet dat ik terug kan zeggen, (Marten, ik vertrouw op je) meld het me, want ik kan zelf maar niks verzinnen.

Joe McKenna the Sequel

De shoot met Joe leek een herhaling van Sinterklaasavond 1993: één grote opeenstapeling van materialistisch geluk. De oogst bleek nog uitbundiger te zijn dan ik had durven hopen. Rekken vol Rodarte, Azzedine Alaïa, Ann Demeulemeester, Prada, Gareth Pugh, Louis Vuitton, Nina Ricci en nog veel meer redenen tot algehele euforie, sierden de steriele witte ruimte. Zelfs de weinig levensvatbare, volslagen ridicule Nina Ricci schoenen, waarvan ik vermoedde dat ze stiekem helemaal niet bestonden, waren nog geen twee weken na presentatie op de Parijse Fashion Week gewoon binnen handbereik:


Helaas geen pepernoten en chocoladeletters op 22 maart j.l. maar dankzij het megabudget dat was uitgetrokken voor deze shoot, was de catering nogal memorabel. Eindeloze stromen zalm, bagels, fruitsalades, pasta's, appeltaarten, chocoladekoekjes, etc, werden aangevoerd en even was mijn leven compleet. (Dit is overigens de laatste keer dat ik een stukje over eten tik, want voor ik het weet hangt vader Wouters weer aan de lijn met grote zorgen rondom het aantal calorieën dat ik dagelijkse tot me neem. Geen ode aan de Reese's Peanut Butter Cups in ABAB-rijm dus.)


Een bescheiden deceptie: het kappersteam had zich met zoveel enthousiasme uitgeleefd op de modellen (o.a. Hannelore K. en Irina K.) dat fotograaf David S. uiteindelijk alleen maar portretten heeft geschoten (heel mooie, dat dan weer wel) en de kilo's kleding en accessoires die Joe's rechterhand Tony (een superadorabel jong uit Londen) na wekenlang heen en weer gemail had weten te bemachtigen, werden vrijwel niet gebruikt.


Mijn Sinterklaasgevoel verdween toen ik na de shoot, de Nina Ricci schoenen ongebruikt en voor een fortuin terug naar Parijs stuurde. Maar o! Het was leuk.

Joe McKenna!

Het is zaterdagavond en mijn planning is vroegtijdig mijn kittige rode bed in te duiken, aangezien ik morgen in alle vroegte in de Milk Studio's verwacht word. Ik mag namelijk assisteren bij een shoot met JOE MCKENNA! Die hoofdletters betekenen dat Joe McKenna een héél fantastische stylist is, die voor lichtelijk legendarische tijdschriften als Vogue Paris stinkberoemde modellen in kekke pakjes hijst. En morgen mag ik dus helpen met die kekke pakjes, en de kekheid is bepaald niet van de lucht. We hebben zo'n zes rekken vol kleding van Rodarte, Prada Men, Gareth Pugh, en nog zoveel meer. En dan ook nog eindeloze rijen tafels vol schoenen, sieraden en handschoenen. En alles is zwart. Zwart!

Hier een van mijn favoriete door Joe gestylde looks voor een ouder nummer van V:

Week 6

Week 6 is geschiedenis, en dat betekent dat exact 46,15% van mijn dertienwekige stage erop zit. Aangezien half New York aast op glorie en geluk in de modewereld, kun je hier niet wegkomen met een mentaliteit van, hé jongens, het is weer vijf uur, ik moet naar huis want RTL Boulevard begint zo. Deze week heb ik vrijwel elke dag van 9:15 tot een uur of 20:30 gewerkt.

De meeste tijd gaat zitten in de logistiek rondom alle geleende kleding met zo nu en dan hysterische taferelen als gevolg. Zoals deze week bij Eddie Borgo. Het was woensdagmiddag 17:00 en opeens ontvingen we een mailtje van de sieradenontwerper dat hij zijn uitgeleende items voor 18:00 op zijn kantoor bliefde te hebben. Paniek alom want de helft van de armbanden bevond zich nog bij een fotoshoot in Brooklyn. Als een malle ben ik toen naar de metro gerend, middels een overstap in Brooklyn beland, naar de studio gerend, al hijgend de sieraden bijeen gegrist, ze in de trein terug naar Manhattan zo onopvallend mogelijk keurig in papier gewikkeld om uiteindelijk om klokslag zes uur bij Eddie en de zijnen aan te bellen. De volgende dag bleken we een armband vergeten te zijn en moest ik nog een keer naar Eddie.

Deze week heb ik ook een hoop tijd in de beauty credits voor het volgende nummer gestoken. Dat houdt in dat ik de agenten van allerlei modellen contacteer om uit te zoeken of ze contracten met schoonheidsmerken hebben. Want als de haarstylist Lancome-prut in de lokken van Doutzen Kroes heeft gesmeerd, moeten we er toch onder schrijven dat het L'Oréal was die de oogverblindende glans veroorzaakte, aangezien Doutzen daar onder contract staat. Maar als de haarstylist op zijn of haar beurt weer een exclusief contract heeft met Lancome, is het woordje L'Oréal uit den boze. Dit is van levensbelang want in dergelijke contracten zit meer geld dan ik vermoedelijk in al mijn levensdagen bijeen zal sprokkelen.

Verder kreeg ik opdrachten als: 'Regel dat er morgen drie paar zwarte leren handschoenen zijn tot aan je ellebogen, het liefst met vetersluiting!' waarna ik met groot plezier alle New Yorkse seksshops opgebeld heb. Mijn grootste The Devil Wears Prada-momenten beleef ik tijdens het kopen van soep voor grote baas Stephen.

Chance painting!

De toch al zo tomeloze creativiteit van mijn huisgenoten heeft een nieuw hoogtepunt bereikt. Maria, die graag enorm gedetailleerde verhalen vertelt die gerust een hele avond in beslag nemen en het overigens nooit aflaten me te boeien, had haar grote makker Johnny en diens beste vriend Chris uitgenodigd voor een avondje chance painting.

Vlnr: Maria (zonder benen?), Johnny en Chris.

Toevalsschilderen is een bezigheid die alleen Amerikanen serieus kunnen nemen en de benodigdheden zijn als volgt. Men neme twee verfdoeken, zo veel mogelijk verf en kwasten en alles wat je nog meer op een schilderij zou willen lijmen (suiker, kaarsvet, krasloten, etc.). Vervolgens maak je een rooster met daarin cijfers die een aantal seconden aan geven. De spelers gooien om de beurt een muntje op dit rooster en mocht het belanden op 45 met de kop omhoog, dan betekent dit dat je 45 seconden de tijd hebt om je artistieke gaves te botvieren op een van de nog onbevlekte doeken. Het is verboden commentaar te leveren op elkanders bijdragen, maar er korte metten mee maken middels een dikke klodder zwarte verf is wel toegestaan.

(Vreest niet, de middelste is slechts het palet.)

Hoe later het werd, hoe voller de doeken raakten en het uiteindelijke resultaat was uiteraard mateloos lelijk. Het was een goede avond.

The New Musuem

The New Museum staat nauw in contact met het Van Abbe Museum in Eindhoven, wat misschien wel mijn meest favoriete museum van Nederland is. Het New Musuem ziet er van buiten nogal veelbelovend uit, maar valt vanbinnen vies tegen. Bij toeval belandde ik bij een amateuristische presentatie bestaande uit een Skype-gesprek met twee Eindhovense kunstenaars, wat uiteraard extreem haperde en om de haverklap vastliep, want hé, het is Skype. Uit wanhoop ging de presentatrice maar over tot en een op z'n Amerikaans oppervlakkige discussie over de Eindhovense kunstscene (?!) met de tien quasi-geïnteresseerde New Yorkers die het zaaltje nog niet hadden verlaten.


Het dakterras was gelukkig wel een knaller.


Een heel wat magischer encounter met Eindhoven vond plaats in de PS Bookstore for rare and out of print books in DUMBO. Daar vond ik na een rigoureuze zoektacht van anderhalf jaar dan eindelijk A Good Book van Eindhovenaar John Körmeling. Iets dat me in Nederland nog nooit gelukt was. Jammer genoeg was er $75 excl. BTW op de prijssticker geschreven, dus mits niemand de behoefte voelt dit astronomische bedrag naar 551800526 over te maken, zullen John en ik onze wegen gescheiden blijven afleggen.

the wandering tourist

Wegmonument voor overleden man:

Vanaf dakterras New Museum:

New York's Public Library, een bibliotheek zoals een bibliotheek hoort te zijn en een verademing na gewend te zijn geraakt aan Arnhems deprimerende, lelijkste bibliotheek op aarde.



Flatiron:

Union Square is mijn lievelins square vanwege Strand, een mega Barnes & Nobles, Whole Foods (de beste supermarkt ter wereld, kom naar Nederland!) en de markt.

En vanwege deze ijverige jongeman:

Viermaal de Brooklyn Bridge/Manhattan Bridge vanaf DUMBO:






Home:

Meuhhh

Ondanks de buitensporige leukheid van New York lopen er lange zwarte mascarastrepen vanuit mijn ooghoeken tot in mijn kraag. Boosdoener:


Gaat dat lezen!

Week 5

Werksgewijs is deze week niet de meest spraakmakende tot nu, maar wellicht wel de gezelligste. Vooral dankzij Ronald, een neger met een enorme liefde voor alles dat glittert (zijn favoriete bewering is het onbegrijpelijke: 'Paris Fashion Week is so boring, I totally prefer Milan!'), met wie ik twee destructieve obsessies deel: vet voedsel en oude R&B-muziek. De vraag van de dag is dan ook elke dag weer: what's your lunch? Het grootste succes tot nu toe waren de megacupcakes van Crumbs:

Het MoMa!

Een van de meest magische plekken op aarde. <3

Four Eyed Monsters

Gisteravond lag ik languit op de vloer in een poging een van de vele sokken die ik in mijn leven ben kwijt geraakt, te hervinden onder mijn kledingkast. Aldaar trof ik een verstofte doos vol DVD's genaamd Four Eyed Monsters aan. Opeens herinnerde ik me weer dat ik twee maanden geleden de jongen die mij via Craigslist mijn huidige prachtkamer beloofde, uit argwaan aan uitgebreide Google-sessies heb onderworpen en vervolgens stuitte op enorme ladingen lovende recensies over zijn zelf geschreven, zelf geacteerde, zelf geregisseerde, zelf geproduceerde (etc.) indie-film die een hit was geweest op vele filmfestivals.

Zojuist heb ik een exemplaar ontvreemd, in mijn computer gestopt en bekeken. En o! De film is hartstikke lieflijk, grappig, kunstig en niet eens pretentieus!

De trailer:


De sok heb ik overigens nooit gevonden.

VERBAL GRAFFITI!

Eens in de zoveel tijd organiseren mijn huisgenoten een feest genaamd Verbal Graffiti. Aangezien dit weekend een heus kunstfestival plaats heeft in Bushwick, fungeerde ons eigen huis dit keer als locatie. Het was intens gezellig, propvol en tamelijk legendarisch.

Hier de foto's, excuses voor de wat povere kwaliteit!

Mijn favoriete plek in huis, de woonkamer van verdieping 2 (helaas woon ik op verdieping 1):

Jan en Maria bleken niet te beroerd hun laatste avondje New York in Bushwick door te brengen:

V.l.n.r. huisgenoten Justin, Elisha en David. Elisha en David vormen samen het brein achter Verbal Graffiti, het grootste deel van de opbrengst van het feest wordt in zijn muzikale carrière gepompt.

Elisha dj'de er lustig op los, de overige muziek werd verzorgd door een rockbandje, reggaebandje, vanalles-dj en onze huisrapper David.

Op huisgenoot Everett ben ik een klein beetje verliefd:

Nini en Kate, de huisgenoten van Margot die heel Amerikaans overenthousiast reageerden toen ik ze vorige week vertelde over Verbal Graffiti, sloegen al mijn vooroordelen aan diggelen door daadwerkelijk op te komen dagen:

Onze workspace werd omgebouwd tot tweedehands winkeltje:

Eén muur mocht het ontgelden:

Mel & Eva kwamen ook even langs:

Jan, Kreshnik en het fenomeen stift:

Jan en Maria, dag!