En aangezien de New York Fashion Week in volle gang was en er elke avond minstens 38 feestje te vieren vielen, besloot V op te vallen door een ijsbaan op de Chelsea Piers af te huren. Héél wat voorbereidingen gingen vooraf. Zo heb ik een hele werkdag besteed aan het voorzien van 1000 uitnodigingen van 1000 toegangsarmbandjes, 1000 labels, duizend enveloppen met daarop weer 1000 labels en natuurlijk 1000 postzegels die er voor zouden moeten zorgen dat maarliefst 1000 stinkberoemde mensen op ons feestje zouden verschijnen.
Goddank kreeg ik ook enerverender klussen te doen. Om de avond leuk aan te kleden werden tien mannelijke modellen, zes professionele kunstschaatsters en Johnny Weir (meervoudig Olympisch kampioen kunstschaatsen en tevens de meest zonnebank kleurige diva die ik ooit ontmoet heb) ingehuurd, en de taak van de modestagiaires was hen in kekke pakjes te heisen. Ik heb me vooral gestort op de kunstschaatsters -die eruit moesten zien als Russische hoeren in strakke pakjes met veel goud en bont- wat betekende dat ik hun lenige lijfjes in dode dieren mocht wikkelen. Toevallig was ik de dag daarvoor met Jennifer in Bloomingdales geweest alwaar ik een enorme bontafdeling had gesignaleerd, dus belde ik het grote warenhuis meteen op. Nog diezelfde middag mocht ik bont komen uitzoeken -tussen de meest fantastische, veeleisende, rijke Upper East Side-mevrouwen en juist onnozele blondjes die rijke dikke mannen met dito portemonnees achter zich aan sleepten- en zo kwam het dat ik even later met voor $15.000 aan bontwaar in een brownbag gepropt, zo onopvallend mogelijk in de metro poogde te zitten.
Twee van de schaatsmeisjes tijdens het feest:
Het feest was te gek! Ik geef maar gewoon eerlijk toe dat ik het intens leuk vond om types als Mario Testino, Kanye West, Zac Posen, Ellen von Unwerth, Hannelore Knuts en Hamish Bowles eens voorbij te zien schaatsen. Uiteraard zorgde de combinatie alcohol/schaatspret ook voor ongelukken: Leigh Lezark van Misshapes viel op het ijs waarna iemand over haar vingers schaatste en ze vervolgens met een bebloed handje naar het ziekenhuis moest worden afgevoerd.
Carine Roitfeld, hoofdredactrice van de Franse Vogue en mijn ultieme, allergrootste, megasuperheldin op modegebied, was ook uitgenodigd. Om half twaalf keek ik lichtelijk teleurgesteld om me heen, omdat ze een half uur voor het einde van het feestje nog steeds niet gearriveerd was en ik juist had besloten dat het hoog tijd werd dat ik haar eens zou ontmoeten. En toen opeens, vanuit het niets, kwam ze op hoge hakken binnen gerend! Ze zag er in haar lange witte bontjas nog fabuleuzer uit dan ik had durven hopen en ik moest me inhouden om niet aan haar been te gaan hangen en in mijn beste Frans haar om een stageplek te smeken. Hoe dan ook, hier is ze:
Het enige schrijnende aan haar aanwezigheid was, dat ik op het moment suprême (bepaald niet vrijwillig) dit witte, veel te grote gedrocht aan had:
Het fijne aan V's grote budget is dat ik na het feestje meteen naar huis kon, omdat er een grote schoonmaakploeg was ingehuurd. Uitgeput kwam ik om 1 uur 's nachts thuis, maar omdat huisgenoot David die avond zijn eerste optreden als een rapper glansrijk had volbracht, was op de eerste verdieping nog een feestje gaande, waarvan ik ook nog een graantje wilde meepikken.
De volgende dag moesten de ENORME hoeveelheid geleende kledingstukken -veelal ongebruikt- gesorteerd en teruggebracht worden, wat ervoor zorgde dat ik mede stagiaires Ronald en Carly in grote lamlendigheid kon vastleggen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten